วันพฤหัสบดีที่ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2558

ป้าคำสร้อยก็เดาออก

"ปีบคนเดียวน่ะสิที่ไม่เดือดร้อน ยายกับนายฤษด์ตอนนี้แทบเอาตัวไม่รอด" กาซะลองเลิกคิ้ว เป็นเรื่องใหม่ที่หล่อนเองเพิ่งรู้ คุณพันธุรผีกับนาย
แพทย์สฤษด์คุณน่ะหรือที่เอาตัวไม่รอด ภายใต้ความหรูหราฟูฟาหล่อนยังไม่เห็น
มุมนี้
ดูเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ สายตาที่ฉงนสงสัยในความคลอนแคลนของฐานะเป็น สิงที่คุณพันธุรพีทนไม่ไดไม่ว่ากับใคร ร่างงามสง่ายืดตัวตรงขึ้นกล่าวอ้อมแอ้ม
"ก็ไม่ได้ถึงกับแร้นแค้นอะไรหรอก ปีบก็รู้ ฐานะอย่างเราๆ ความจนยังไง ก็เอื้อมมาไม่ถึง แต่ยายหมายถึง...ตอนนี้ธุรกิจของนายฤษด์กำลังมีป้ญหา ถ้ามี เงินมาหมุนเวียนเป็นทุนสำรอง มันก็น่าจะดี"
กาชะลองแค่นยิ้ม ก็เพราะ3งนี้มิใช่หรือ ความจนไม่มีวันเอื้อมถึง มันถึง เกิดแต่เ'รองวุ่นวาย ความโชคร้ายหายนะ คุณยาย 'ต้อง' จากไปก่อนวัยอันควร
หญิงสาวกวาดสายตามองรอบๆ บริเวณ คุ้มภูคากาซะลองดูเงียบเหงา แม้แต่ต้นไม้ทุกต้นก็ดูเหมือนจะพร้อมใจกันเหี่ยวเฉา ใบสีเหลืองเหี่ยวแห้งเหมือน จะเป็นคำตอบ
ทุกอย่างปราศจากความมีชีวิตซีวา
"ถ้าคุณยายเล็กต้องการ ก็ตามใจค่ะ ปีบเองก็ไม่คิดจะอยู่ที่นี่อยู่แล้ว"
เป็นคำพูดง่ายๆ ที่ไม่คิดว่าจะได้ยิน เหมือนคนพูดจะพูดไปอย่างนั้น แต่ จากดวงตาคมเข้มคุณพันธุรพีรู้ว่าหลานสาวพูดจริง
ดวงหน้าเรียวซูบซีด ริมฝีปากแห้งผาก ผมยาวหยิกปล่อยสยายดูราวกับ เจ้าตัวจะไม่ได้ใส่ใจ ผิดกับตอนที่เฉิดฉายบนจอทีวี ยามนั้นหล่อนดูงดงามเปล่ง ปลั่งสมเป็นดาวจรัสฟ้า ไม่น่าเชื่อ ความทุกข์ใจจะคร่าวิญญาณหล่อนไปได้ถึง เพียงนี้ นับวันกาซะลองยิ่งทรุดโทรม
แก้วนั้าลำไยที่คำสร้อยยกเสิร์ฟให้คุณพันธุรพีแทบหลุดจากมือเมื่อได้ยิน การสนทนาของเจ้านาย มันสั่นระริกเมื่อได้ยินคุณปีบว่าต่อ แม่แรงไฟฟ้า
"เรื่องจะขายคุ้มปีบไม่ขัดข้อง แต่เรื่องเผาคุณยายปีบขอให้เป็นร้อยวัน เหมือนเดิม"
"แต่ยายกลัวว่าวิญญาณคุณพี่จะไม่ยอมไปผุดไปเกิด เผาเลยแล้วกันจะ ได้ขายๆ"
ลูกชายหมายปองอยู่วิ่งมาเปิด อารมณ์เคืองขุ่นผุดขึ้นอย่างช่วยไม'ได้ ยิ่งคิดไปถึง วันที่ลูกชายเกิดสักชิงนางกับไอ้หน้าปลาจวดลูกชายรัฐมนตรีสมศักดึ๋ก็ยิ่งอับอาย
ลูกหนอลูก จะรักจะชอบใครก็ช่างไม่เลือก อย่าว่าแต่เด็กคนนี้จะมาเป็น ศรี'สะ■ใภ้ได'เลย แม้แต่หน้ายังไม่อยากจะมอง
รถคันยาวใหญ่ของคุณพันธุรพีแล่นออกไปแล้ว แพรสาจึงเดินกลับเข้ามา ในครัว เพียงแค่เห็นสีหน้าของเด็กสาว ป้าคำสร้อยก็เดาออก แม่แรง ไฟฟ้า รถยนต์
"คุณพันธ์รพี!"
ไม่มีการขยายความต่อ เพียงแค่เอ่ยชื่อต่างก็รู้ความนัยแห่งถ้อยคำนั้น แพรสายมเยาะให้กับตัวเองเมื่อคิดถึงคำพูดของนายแพทย์สฤษด์คุณ 'จะรัก ยกย่องหล่อนออกหน้าออกตา'
คงเป็นไปได้หรอก นับวันคุณพันธุรพียิ่งเกลียดหล่อนอย่างกับไ8เดือน
กิ้งกือ!
แต่นี่ไม่ใช่ปัญหา ในเมื่อหัวใจไม่ได้ต้องการร่วมหมอนเคียงเสื่อกับนาย แพทย์ใหญ่อยู่แล้ว คุณพันธุรพีจะรู้สีกอย่างไรก็ไม่สำคัญ ป้ญหามันอยู่ที่คำบอก เล่าที่ป้าคำสร้อยนำมาบอกต่างหาก
"คุณปีบเธอพูดจริงหรือป้า ที่จะขายที่นี่" แม่แรงตะเข้
"จริงไม่จริงไม่รู้ แต่เธอก็พูดไปแล้ว แต่แกไม่ต้องห่วงหรอกนะแพร" ป้าคำสร้อยรีบพูดต่อเมื่อเห็นสีหน้าซีดเซียวของเดกสาว
"คุณปีบเธอจะรับแกไปอยู่ด้วยที่กรุงเทพฯ จะส่งเสียเลี้ยงดูให้แกเรียนต่อ"
"มันไม่ใช่เรื่องนี้หรอกป้าที่ฉันเป็นห่วง" แพรสาถอนหายใจออกมานิดๆ มองหน้าผู้สูงวัยกว่านิ่ง
"เพียงแต่ฉันอยากรู้ว่าคุณปีบเธอคิดอย่างไรถึงตัดสินใจขายที่นี่"
แม่แรงไฟฟ้า

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น